Aankomst Shivaya

Het was natuurlijk niet zo makkelijk gegaan als ze had verwacht. Ze merkte hoe haar lichaam volledig geinspecteerd werd door de heer, onbewust trok ze haar decollete iets omhoog. De drang om weer te vertrekken kwam op terwijl ze wat ongeduldig wiebelde

Goede middag vrouwe, ik euhm.. Op wiens uitnodiging bent u hier, als ik zo vrij mag zijn?
Ze slaakte een kleine zucht. De gevreesde vraag was gekomen. Ze keek hem inschattend aan. Haar mond bleef gesloten terwijl ze haar haren uit haar gezicht streek. Even kwam ze iets omhoog, om zo haar gewicht van het ene been naar het andere te verplaatsen. Zo bleef het even stil van haar kant. Haar ogen waren bedenkelijk op de man gericht tot er langzaam een kleine glimlach rond haar lippen verscheen. “Op eigen uitnodiging”

Zei ze met een wat eigenwijze toon in haar stem. Ze keek de wachter aan, in haar ogen was een uitdagende blik verschenen. Ze wist dat hij hoogstwaarschijnlijk de poort voor haar gesloten zou houden, maar mocht dit zo zijn, dan zou ze gewoon weer vertrekken.

Hendrick wist niet goed wat ervan te denken. Stond ze nou een loopje met hem te nemen? Op eigen uitnodiging. Toen het antwoord zijn oren bereikte voelde hij een irritatie in zijn borst opborrelen als gevolg van de aan de dag gelegde arrogantie die de jonge vrouw uitstraalde. Ze kon maar beter belangrijk zijn of hij zou dat lachje eens even brutaal van haar gezicht doen verdwijnen als het er verscheen. Piepende scharnieren klonken en het kleine houten deurtje van de wachterspost zwaaide open. De jonge man die hem zonet had afgelost stak zijn hoofd vanachter de deur, nieuwsgierig wat er te beleven viel. Zijn gemoedstoestand klonk steviger in zijn stem door toen Hendrick de knaap onmiddelijk beval naar de villa te lopen om te kijken of ze iemand onder die naam verwachtte. Vervolgens wende Hendrick zich terug naar de dame en glimlachte geforceerd en schraapte zijn keel.

Even geduld, vrouwe. Uw arriveren wordt aangekondigd. U euhm weet van wie dit landgoed is?

Kalmpjes hield hij zijn blik op haar gefixeerd, hopend wat meer uit haar los te peuteren

Ze zag de irritatie van de wachter als een donkere schaduw over zijn gezicht neerdalen. De sfeer in het gesprek sloeg meteen om. Dit had een groter effect op haar dan verwacht, ze trok haar mantel wat verder om zich heen , rillend door de wind die plots extra koud aan voelde. Ze begon zich af te vragen wat de gevolgen waren, mocht dit mis gaan, mocht ze weggestuurd worden. Zouden ze haar wel wegsturen? Of zou haar iets ergers te wachten staan? Dit idee leek haar te absurd voor woorden, ze zou er maar niet vanuit gaan. In haar zak voelde ze een mes tegen haar been aan prikken, het had dan niet de omvang en kracht van een zwaard maar gaf haar wel de mogelijkheid sneller en behendiger te handelen. Ze hoopte het niet nodig te hebben.

Het verbaasde haar dan ook niet dat de wachter haar voor een gesloten poort liet staan, het wantrouwen was van zijn gezicht af te lezen, ze had niet bepaald vrienden gemaakt. Maar in plaats van haar wegsturen, zond hij een hulpje weg om naar haar naam te informeren. Verbaasd trok ze haar wenkbrauwen iets op, hij had haar evengoed weg kunnen sturen. Hij probeerde verder over haar doel van bezoek te informeren, maar zelf vond ze dat ze voldoende gezegd had. Ze grijnsde naar hem en antwoordde. “Ik heb de tijd”

Terwijl ze dit zei was er een gezicht naast de wachter verschenen. Verbaasd knipperde ze met haar ogen, de hele sfeer klaarde op met de komst van deze jonge vrouw. Shivaya glimlachte vriendelijk naar de dame. Ze hield niet van autoriteiten, zoals een wachter, waaraan ze zich verplicht moest verantwoorden, maar deze vrouw kwam puur uit nieuwsgierigheid informeren. Shivaya nam aan dat ze niks had meegekregen van het gesprek hiervoor. Haar blik richtte ze nu op deze vrouw, de wachter negeerde ze verder. “Ik denk dat je het familiebezoek kan noemen” Antwoordde ze, het voelde als best wel een opluchting dat deze woorden eruit waren. Ze zweeg even en voegde er met een grijns aan toe. “Onaangekondigd”. Ze wist niet of er uberhaupt iemand aanwezig was en of ze welkom was. Maar ze zo vrij als ze was , kon ze komen en gaan wanneer en waar ze wilde en een afwijzing zou alleen een ander vervolg van haar reis betekenen, niet meteen het einde.

Familiebezoek?, herhaalde Kyna verbaasd. En onverwacht nog wel.
Ze was benieuwd van wie het meisje dan familie was. Of zou ze het niet letterlijk bedoelen.

Voor de zekerheid keek Kyna Hendrick maar niet aan, stel je voor, dan zou hij zijn kans zien om haar weg te sturen. Maar als ze nu gewoon stug door babbelde, misschien kon ze dan achter nog wel veel meer komen.
Voor wie kom je dan? En heb je dan ook cadeautjes bij je?
Want onverwachte verloren familie bracht altijd presentjes mee, toch? Of dat was in ieder geval wat Kyna dacht.
Voor haar zou er vast jammer genoeg niets bijzitten, maar dat nam ze dan maar voor lief.

Ik ben Kyna. Hoe heet jij? En kom je van ver? Blijf je hier ook logeren?

Oh, ze zat zo vol vragen. Hopelijk mocht het meisje snel binnen. Dan zou Kyna wel aanbieden om haar weg te brengen naar waar ze dan ook naartoe moest, want dan kon ze nog veel meer vragen stellen.

Shivaya knikte. Ze slaakte een klein zuchtje terwijl ze wat ongeduldig van het ene been op het andere been stapte. De jonge vrouw negeerde de wachter, of de vrouw moest heel belangrijk zijn of de wachter had minder overmacht dan ze in de eerste instantie gedacht had. Ze grijnsde en maakte dankbaar gebruik van de kans om aan de wantrouwige vragen van de wachter te ontsnappen. Shivaya schudde haar hoofd. Een vragen vuur werd op haar afgeschoten, de wachter had zich tenminste tot 1 vraag beperkt, deze jonge vrouw schoot een heel salvo aan vragen op haar af.

Ze wachtte geduldig tot alle vragen gesteld waren. De vrouw bleek Kyna te heten, ze herhaalde deze naam hardop zodat ze hem makkelijker kon onthouden. “Kyna” Het was verwarrend, aangezien ze een bekende had die Kyra heette. Terwijl ze zo naar de jonge vrouw keek moest ze aan zichzelf denken in haar jongere jaren, voor ze op reis was gegaan, zij was precies zo geweest en bij deze gedachte verscheen er een brede lach op haar lippen. Ze was nog steeds wel een beetje zo en ze was ook nog zeker niet oud te noemen.

“Ik ben Shivaya” Besloot ze als eerste maar te zeggen. Er verscheen even een oprechte glimlach op haar lippen. “Leuk je te ontmoeten Kyna”. Vlak bij de poort stond een grote steen die goed als stoel kon dienen, ze liep hier heen en ging rustig zitten. Ze vermoedde dat ze nog wel even moest wachten en om nou pal voor de poort te staan, zou ook zonde van haar energie zijn. Bewust bewaarde ze de belangrijkste vragen voor het laatste, deels omdat ze deze nog niet wilde beantwoorden. Ze streek haar haren uit haar gezicht en vervolgde haar antwoorden salvo. “Ik ben geboren te Leiden maar ik woon nu in Heusden, ik denk dat je kan zeggen dat ik daar vandaan kwam” Ze zweeg even en voegde er daarna aan toe. “Maar ik reis veel dus je kan ook zeggen dat ik nergens vandaan kom omdat ik overal een beetje thuishoor” Ze glimlachte zwakjes, even richtte ze haar blik op de wachter maar al snel ging ze verder met het negeren van de persoon in kwestie.

“Ik weet niet of ik hier blijf logeren, ik dacht ik kom eens een kijkje nemen” Ze glimlachte. “Als dat mag tenminste” Dat laatste zei ze met een wat scherpere stem, ze benadrukte het woordje ‘mag’ en keek vanuit haar ooghoeken naar de wachter. Veel aandacht besteedde ze er niet aan want ze vervolgde haar verhaal al snel. “Voor wie ik kom? Voor familie” Zei ze wat ontwijkend. “Voor mijn grote broer, maar ook voor de rest” Ze ging snel verder met het volgende antwoord “En cadeautjes? Ik had dat inderdaad moeten meenemen” Ze baalde dat ze er niet aan gedacht had. “Maar met al mijn gereis is zo min mogelijk gewicht toch handig en dan vergeet je simpele dingen als cadeautjes al snel” Ze bloosde wat. Shivaya besloot dat ze nu genoeg over zichzelf gepraat had, ze keek Kyna aan. “En jij? Waar kom jij vandaan?” Ze zweeg even. “Tenminste, ik neem aan dat je hier niet geboren bent..of wel?”

Haar ogen bestudeerden het gezicht van de vrouw. Nieuwsgierig wat ze deed in zo’n mannen omgeving, deze gedachte sprak ze dan ook meteen uit. “Wat doe je in een mannenomgeving als deze?” Ze grijnsde, haar ogen begonnen te twinkelen terwijl ze de voor haar aannemelijke redenen opnoemde “Is het liefde? Avontuur? Kon je nergens anders heen? Verlangen naar vrijheid” Avontuur zou voor haar de reden zijn geweest, avontuur en de zoektocht naar vrijheid, dat waren de drijfveren van haar bestaan.

De wachter keek dwaas van links naar rechts terwijl hij rustig genegeerd werd en de twee hun praatje aan het maken waren. De hele situatie was er niet makkelijker op geworden wanneer de jonge Kyna op het toneel was verschenen. Gefrustreerd door het hele gebeuren en niet goed wetend hoe erop te reageren bleef Hendrick even stil. Voornamelijk het woord 'familiebezoek' had hem van slag gemaakt. Hij had niets vernomen van het arriveren van een Delasta of wie dan ook welke familie zou hebben verblijven op het het landgoed. Vertwijfeld wreef Hendrick door zijn korte haren, hij voelde er weinig voor een blunder te begaan tegenover een mogelijk gewaardeerde gaste maar met zijn voeten laten rammelen was ook niet zo zijn ding.

Kort schudde de wachter zijn hoofd maar net toen hij zijn mond wou opentrekken, werden een reeks van steeds luider wordende snelle passen achter hem hoorbaar. Toen Hendrick zich omdraaide zag hij de jonge knaap welke hij op pad had gestuurd, terug komen hollen uit de richting van het landhuis. Enkele tellen later werd de wachter iets in het oor gefluisterd, verstarde en slikte hoorbaar. Nou goed dan mompelde hij half tegen de boodschapper, half tegen zichzelf. Open de poort.

Hendrick's bevel werd vrijwel onmiddelijk uitgevoerd en nu terug iets zelfzekerder wendde hij zich tot de jonge vrouw naast hem. Vrouwe Kyna, u bent wat laat voor uw afspraak. Als u zo goed wil zijn Dries hier te volgen. Vriendelijk glimlachte hij naar haar terwijl hij op de schouder van de boodschapper sloeg als bevestiging dat deze Dries was. Vervolgens wendde de wachter zich tot de gaste en maakte een klein hoffelijk buiginkje. Excuses voor de vertraging vrouwe, hopelijk begrijpt u dat we altijd even moeten controleren bij nieuwe gezichten. Welkom op Mont Royal. Met een uitnodigend gebaar duwde hij het ijzeren hek nog wat verder open. Als u zo vriendelijk wil zijn mij te volgen..

Kyna wilde net antwoord geven op de vragen van de vrouw aan de andere zijde van de poort, toen ook zij de snelle voetstappen hoorde.
Daarna werd ze herinnerd aan haar afspraak.

Oeps... klonk het schuldbewust. Ik ga meteen.

Ze was het volledig vergeten. Ze had zich weer eens laten leiden door haar nieuwsgierigheid en enyhousiasme en was daarmee helemaal vergeten dat ze ook andere zaken te doen had gehad. Snel knikte ze maar.

Dag mevrouw Shivaya, groette ze de gaste en ze draaide zich om om met Dries mee te lopen. Ze stelde zich nog eens vrolijk voor aan de jongen en al snel was ze met de boodschapper aan het babbelen, terwijl hij haar de weg wees.

Shivaya was druk aan het praten tegen Kyna, ze merkte daarom in de eerste instantie niet dat de poort geopend werd. Dit merkt ze pas toen Kyna werd weggestuurd. Shivaya had geen antwoord meer gekregen op haar vragen en ze besloot deze vragen voor een later tijdstip te bewaren. Ze glimlachte naar de vrolijke dame. “Dag Kyna”. Antwoordde ze en ze stak bij wijze van groet haar hand op.

Nu ging ze zelf overeind staan, iets minder kalmpjes dan eerst. Ze liep met snelle passen richting de poort, alsof ze bang was dat de wachter zich nog zou bedenken. Eenmaal binnen ontspande ze lichtelijk. Ze nam nu de tijd om enigszins zenuwachtig haar kleren af te kloppen en haar mantel recht te trekken. Hierdoor merkte ze het welkom en de hoffelijke buiging van de wachter ietwat laat op.

Ze bleef even verstijfd staan, daarna verscheen er een brede glimlach. “Dankuwel” antwoordde ze, ze keek de wachter even aan en kon het niet laten een beetje respect te voelen voor zijn manier van doen. “Zeg…” Aarzelde ze…”Ik weet uw naam niet eens” Het voelde onnatuurlijk aan om ‘u’ te zeggen tegen iemand die ze daarvoor zo respectloos genegeerd had, toch was dit de vorm waarmee ze hem diende aan te spreken, vond ze. Ondertussen volgde ze hem, ze had geen idee waar hij haar bracht en gaf onderweg haar ogen goed de kost

De deur opende en een man verscheen in de buitenlucht. Zijn manier van lopen, zijn vertrouwde gezicht, haar grote broer was niks veranderd. Een brede lach verscheen, het was voor haar gevoel lang geleden dat ze Raghnal voor het laatst gezien had. Ze probeerde zich te herinneren of hij die stoppelbaard altijd al had. Even bleef ze staan, ze keek vanuit haar ooghoeken even naar de wachter die haar door de poort begeleidde. Ze zette een paar stappen in haar broers richting, bleef weer even staan en liet toen haar enthousiasme volledig los. Een brede lach verscheen. “Broertje!” Riep ze enthousiast terwijl ze naar haar broer toe sprintte, ze maakte een wat onbevangen sprong naar zijn gestrekte armen om hem een dikke knuffel te geven, waarna het haar enige moeite kostte om haar evenwicht te bewaren. Zodra ze dit evenwicht weer had hervonden, keek ze hem aan. “Goed je weer te zien!” Ze zweeg even en met een iets kalmere stem vroeg ze. “Hoe gaat het met je?”

Raghnal was Raghnal. En toch, ze had zo’n gevoel dat er niet alleen rozegeur en maneschijn op komst was. Laten we even naar binnen gaan, ik zal wat te eten voor je klaar laten zetten. Daarna kunnen we praten. Even aarzelde ze, praten? Was er serieuze gesprekken op komst? Maar dan bedacht ze zich dat ze natuurlijk ook wel heel wat bij te praten hadden. Ze ontspande wat en glimlachte naar hem. “Dat lijkt me een goed plan” Antwoordde ze. Onderweg naar binnen babbelde ze vrolijk over van alles en nogwat, over de wachter en over de mensen die ze zag of een steen in de muur die scheef stond, nietszeggende onderwerpen. Stiekem was ze zenuwachtig voor de onderwerpen die komen gingen, haar keuzes waren niet altijd de juiste geweest en juist hierom hield ze het gesprek zo luchtig mogelijk. Kalmpjes wachtte ze haar eten af en nog rustiger aan at ze het op, zodra ze het eten op had keek ze Raghnaal aan. Ze zweeg even. “Waren er belangrijke zaken die je wou bespreken?” Afwachtend keek ze hem aan, ze hoopte dat hij haar uit zou lachen en het onderwerp luchtig zou houden.