Aanmelden op Mont Royal

Buiten het toegang verlenen van inmiddels bekende gezichten, had Hendrick niet veel te doen. Hij keek dan ook lichtjes verbaasd op toen hij werd aangesproken. Nadat de Dame haarzelf had voorgesteld sprong Hendrick recht, legde het mes en vervormd blokje hout weg en maakte een iets diepere buiging. Hij herkende haar van de beschrijving van zijn werkgever. Goedemorgen vrouwe, wij keken inderdaad uit naar uw komst. Rustig kwam hij terug recht en keek haar vriendelijke aan.

Ik zal u persoonlijk naar het gebouw begeleiden. Als u zo vriendelijk wilt zijn? ..Met een handgebaar nodigde hij haar uit te volgen. ... Volgt u mij, alstublieft.

Gedreun weerklonk door de nachtelijke stilte, luid genoeg om de enige aanwezige uit z’n slaap te halen. Hendrick deed zijn ogen open. Het duurde even vooraleer hij zichzelf had georiënteerd. De zon was verdwenen, nacht had zijn intreden gemaakt en het kon ook niet anders dan dat hij net nu gestoord zou worden. Wat bezielde deze onbekende toch, zelfs een bewaker moest af en toe zijn ogen sluiten! Mopperend kwam Hendrick recht. Na zijn zwaard te hebben omgegespt stapte hij z’n kleine hut, gelegen aan de muur op een tiental meter van de poort, uit.

De dreunen werden luider, begonnen te vertragen en stopte uiteindelijk. Aangekomen aan het smeedijzeren hek, keek Hendrick op naar een zwart paard met een tot nu toe onbekende ruiter. Vertwijfeld schraapte Hendrick aan de onderkant van zijn kin en keek de bezoeker verdoofd aan.

Wa mot je?

Iets boertiger als anders vroeg Hendrick de man zichzelf bekend te maken. Er waren nog enkele meters en het hek tussen hen, toch vertrouwde de bewaker het niet en liet voorzichtig zijn hand afglijden naar de greep van zijn wapen, wachtend op antwoord.

Ulfrick loopt naar het bewakershokjr naast de poort en fluistert iets tegen de bewaker

ik ken de heer simon welke me de wegbeschrijving heeft gegeven naar hier, ik moest naar Distan vragen

Het geroezemoes van stemmen hoort Cath op de achtergrond. Ze is een boek aan het lezen om de tijd van de rit te doden. Ze weet dat ze bij de poort staan, dat heeft ze nog meegekregen. Het boek is spannend en ze wil er zo lang mogelijk in blijven lezen. Ze zit met opgetrokken knieën en een hand die met een pluk haar aan het spelen is te lezen. Haar ogen stoppen met het glijden over de letters als ze een derde stem hoort. Hij vraagt of alles lukt en dat begint ze zich nu ook af te vragen. Waarom mogen ze niet door? Hij heeft haar toch uitgenodigd en dan moeten ze zo’n tijd voor de poort wachten. Ze sluit haar boek en legt het naast zich neer. Met behendigheid brengt ze haar kapsel op orde. Na het krullen draaien wat ze een tijd heeft gedaan zit het niet meer zoals het moet. Ervaring genoeg om het even snel in orde te brengen. Ze zet haar voeten op de vloer van de koets en deze schommelt zachtjes onder haar beweging als ze naar voren buigt om het handvat van het deurtje vastpakt en het deurtje opent. Voorzichtig duwt ze het deurtje verder open en ze kijkt naar buiten en ziet twee wachters staan. Er is een duidelijk verschil te zien. De ene staat duidelijk hoger op de ladder dan de andere. Hoewel ze er wel beide verzorgt uitzien.
Ze leunt wat tegen de deurpost en bekijkt alles met een blik vol zelfvertrouwen in haar ogen. Iedereen herkent die uitstraling en vaak is ze ten onrechte uitgemaakt voor arrogant nest. Hoewel ze weldegelijk een verwende jonge vrouw is. Haar koetsier legt uit wie ze zijn en door wie ze uitgenodigd zijn. De waarom kan de koetsier ook niet vertellen.
Ze is het wachten zat en ze kucht zodat ze de aandacht naar zich toe kan trekken. Tegelijk zet ze een stralende glimlach op. Een die ze wel vaker heeft gebruikt en dan vooral bij haar vader als ze weer is iets wilde hebben. Haar blik blijft rusten op de man waarvan zij denkt dat hij boven de andere staat. Met zelfverzekerdheid begint ze te praten. Heer, zijn er problemen? Ik ben hier, zoals mijn koetsier al aangaf, op uitnodiging van Distan Delasta. Hij weet dat ik vandaag aan zouden komen. Heeft hij niets aan u doorgegeven? De toon klinkt vragend en verbazend tegelijk. Zou hij het vergeten zijn? Zou zij een verkeerde planning gemaakt hebben?

Slechts half geïnteresseerd luistert Hendrick naar de koetsier. De genoemde naam zegt de hoofdwachter niet veel en het is niet de eerste keer dat er iemand opdaagt onder het mom van uitgenodigd te zijn. Met zijn gedachten al bij het inrichten van zijn nieuwe vertrekken knikt Hendrick enkele malen en wendt zich vervolgens nonchalant tot zijn collega. Enkele korte, onhoorbare instructies worden uitgewisseld waarop Hendrick afwezig naar de koetsier glimlacht. Even geduld, ik ga het verhaal verifiëren. Niet gehaast zet de hoofdwachter zich terug in gang maar na slechts enkele stappen richting de poort, klinkt een heldere vrouwenstem. Nieuwsgierig draait Hendrik zich terug om en slaagt er slechts gedeeltelijk in de spontane frons die op zijn gelaat verscheen, te onderdrukken. Een mooie jonge vrouw, naar schatting tegen haar twintig, was net uit de koets verschenen. Wel gekleed, met een vriendelijke maar eigenwijze uitdrukking op haar snoet spreekt ze hem aan. Het kost Hendrick enkele tellen zich te herpakken, niet dat hij niet gewend was aan vrouwelijk schoon maar voor zover dat hij had ingeschat zat er een of andere oude politicus in die koets. Euhm. Een klein buiginkje volgt. Mijn excuses vrouwe, het gebeurt soms dat sommige dingen niet worden doorgegeven en bij twijfel controleren wij alles graag twee keer. Maar euh, rij anders het binnenplein maar op, ik begeleid u wel en kondig uw arriveren aan. Met een warme glimlach kijkt hij de jonge vrouw aan en maakt een uitnodigend gebaar hem te volgen. Een bevelend hoofgebaar naar de tweede wachter volgt waarop die de poorten met enig gepiep en gezucht open smijt. Als deze dame inderdaad voor Distan zelf komt, zou het hem serieus wat krediet kunnen kosten haar te lang te laten wachten, iets waar Hendrick niet veel voor voelt. Mocht het mis gaan kan hij het altijd op de rookie wachter steken. Een grijnsje verschijnt terwijl de hoofdwachter de oprijlaan opwandelt, even achteruit kijkend of de koets volgt. 

Vreemd dat de wachters het niet weten dat ze zou komen. Ze had bij haar arriveren van alles verwacht maar dit toch niet. Ze is blij dat ze door mogen rijden in elk geval bij de poort weg. Kan ze eindelijk haar benen strekken en uit de koets vandaan. Ze had liever zelf gereden, maar de afstand die ze moest afleggen was veel te groot om dat te paard te doen. En het boek. Nadat ze de wachter nog een glimlach heeft geschonken gaat ze weer zitten en haar hand beweegt naar het boek en ze pakt het. Ze zal het straks aan de koetsier geven en deze zal er wel voor zorgen dat het niet kwijt raakt. Nadat de poort is geopend komt de koets weer in beweging. Langzaam wordt de wachter gevolgd tot ze weer stil komen te staan. Ze hoort de koetsier van de bok af springen en een paar tellen later wordt het deurtje weer geopend en wordt haar een hand aangereikt. Ze pakt de hand vast en stapt voorzichtig de koets uit. Haar jurk sleept een tel achter haar aan en valt dan op de grond. Ze kijkt achterom of alles goed zit en dan laat ze haar blik over de binnenplaats glijden. Het ziet er netjes uit allemaal. Ze weet niet of het aan haar verwachtingen voldoet. Ze had geen idee wat ze had moeten verwachten. Ze zet een paar stappen zodat ze langs de koets kan kijken. Zo nieuwsgierig altijd naar alles om zich heen. Zo dromerig hoe ze stond te kijken, zo onverwachts richt ze zich weer op de wachter. Met een kleine glimlach om haar lippen en met haar grote fel blauwe ogen kijkt ze hem weer aan. Zullen we? Of moet ik hier even wachten tot u Distan van mijn aankomt op de hoogte brengt?